Bulutlara dokunmak…

Bulutlara dokunmak…

   Bir keresinde Giza piramitlerini gezerken, bir tur otobüsü yaklaşmıştı kenara. İçinden Japon turistler dışarıya akın etmiş, yüksek bir görev edasıyla her durulacak yerde zınk diye durup makinelerini çıkarıp, tırrrt diye fotoğraflar çekip asık suratlarıyla bir sonraki görev noktalarına sürüler halinde yollanmışlardı. Ben ise kapanış saatinde bir kuytuda gizlenip, kalabalıklar boşaldıktan sonra gün batımında piramitler ve çölle kucaklaşmakla meşguldum.

Sürüler halinde sürüklenenleri, aceleyle oradan oraya koşturanları gördükçe üzülüyorum.

Çağımızın vebası… her şeyi tüketmek… daha çok tüketmek… “gezerken bile” tüketmek…

Hamburger yer gibi yaşamak, hamburger yer gibi gezmek… hızlı … hızlı… hızlı…

Elinde “ölmeden evvel gezilecekler” listeleri…ha bire “onu  yaptım, bunu gördümleri” çoğaltmak

Yolculuklarını gönlüne nakışlamak yerine...büyüklenmek...böbürlenmek…

Hmmm…

Ben hedefe varmayı değil, yolda olmayı seviyorum

Fethetmeyi değil, dokunduklarımda kabul edilmeyi seviyorum

Yavaşlamayı seviyorum…

Çünkü bana göre yolculuk…

Her ne kadar somut bir şeymiş gibi dursa da, aslında “kendi içinde” gezintiye çıkmaktır

Varoluşunuza dokunmaktır

Kontrol delisi olmaktan çıkıp, akışa bırakmaktır

Kendini dünyanın merkezine dikmekten çok…ne kadar küçük olduğunu görüp, tevazu öğrenmektir

Dönüşmeye hevesli olmaktır, her döndüğünde önemliyi önemsizden daha güzel ayırabilmektir

Gözünü kapatıp, bulutları kucaklamak, bulutlara dokunmaktır

Çünkü bana göre yolculuk…

Myanmar’da bisikletle kaybolmaktır

Yağmur sezonunda Guatemala Tikal’da piramitin üstünden kara ormanı kucaklamaktır

Priene’nin üzerinden yamaç paraşütüyle uçmaktır

Macha Pichu’da güneş doğuşunu seyretmek için sabah 4,00’de ayağa dikilmektir

Hemen arkasından Peru’da müthiş depremden kıl payı sıyrılmaktır

Monument valley’de dipsiz rotaları keşfettikten sonra, arabanın içinde uyku tulumuna sığışmaktır

Angkor’un mayın tarlalarına bilmeden dalmak ve tek parça çıkmaktır

Ürdün çöllerinde göçebelerle çadır yemeğini bitirdikten sonra, gece karanlığında tırsarak yola çıkmaktır

Paskalya adasında “dünyadaki son insan olmanın” garip ruh karmaşasını yaşamaktır

Çin seddinin bilinmeyen rotalarında saatlerce kendi başına gezinmektir
Zanzibar'ın deli gelgitlerinde, çekilen denizin iki kilometre içine girip müziğe dalmışken, hızla gelen gelgitten tam gaz kaçmaktır
Masai Mara'da zürafalara karşı bisiklet sürmektir.
Victoria çağlayanlarının içine içine ultralight'la pike yaparak, gökkuşaklarına dokunmaktır.

Everest yolunda, hiçlikte kaybolup Tibet'li çobanlara karışmak, sürülerini gütmelerine el vermektir
Hemen arkasından, kar kışta bir manastıra sığınıp, budist keşişlerin dersine süzülmektir
Rio’nun neşesi, Buenes Aires’in tangosu, Yangoon’un hüznü, San Francisco’nun iyimserliği, Tokyo’nun nizamı, Bangkok’un batakhaneleridir.

Genel çerçeveyi çizip, içini doldurmayı doğaçlamaya bırakmaktır.

İşte Gezgin babanın galaksi günlükleri…